Aktualna praktyka fotograficzna skupia się na postrzeganiu własnej osobowości, rozwijania umiejętności komunikowania się z ciałem w rezultacie pomysły przekształcają się w „performatywne prace” o różnorodnych doświadczeniach. W jaki sposób komunikować się, radzić sobie z ciałem, emocjami, przypadkowością w czasie i przestrzeni w trakcie realizacji prac?
Poszerzenie wiedzy o performance jako dynamiczne medium, interdyscyplinarne podejście do celowości wykorzystywania w sztuce współczesnej – by poszukiwać nowych perspektyw.
Poszerzenie wiedzy o performance jako dynamiczne medium, interdyscyplinarne podejście do celowości wykorzystywania w sztuce współczesnej – by poszukiwać nowych perspektyw.
„Tylko życie performance jest w teraźniejszości. Performance nie może być zapisane, zarejestrowane, udokumentowane, lub w inny sposób uczestniczy w obiegu reprezentacji: raz to uczyni, staje się czymś innym niż performance. (...) Performance na razie (...) staje się przez zanikanie”.
Peggy Phelan, Unmarked: The Politics of Performance, Londyn 1993, str. 146
Peggy Phelan, Unmarked: The Politics of Performance, Londyn 1993, str. 146
Programowa otwartość oraz brak jakichkolwiek ograniczeń – zarówno, jeśli idzie o formę, jak też sens wypowiedzi – szła w parze z odrzuceniem reguł rynku, lekceważeniem świata mediów, marginalizowaniem roli krytyki i teorii oraz położeniem nacisku na indywidualne (a nierzadko intymne) znaczenie artystycznego przekazu. Z jednej strony nieokreśloność, otwartość i spontaniczność, z drugiej – skłonność do artystycznego radykalizmu i wykluczeń.
W szczególności planowane jest podjęcie następujących problemów:
- dokumentacja w sztuce jako informacja i produkt artystyczny,
- wieloznaczność pojęcia dokumentacji w sztuce,
- dokumentacja jako informacja sterowana,
- dokumentacja jako kompromis,
- dokumentacja jako informacja, szumy informacyjne i szumy informacyjne jako informacja,
- dokumentacja jako komunikat,
- dokumentacja w sztuce jako forma wypowiedzi i nowe fakty artystyczne,
- dokumentacja emocjonalna,
- dokumentacja autorska,
- dokumentacja wobec mediów/formy rejestracji obrazu,
- sztuka jako dokumentacja,
- performatywność dokumentacji,
- dokumentacja niekontrolowana,
Chciałbym podkreślić, że projekt ma charakter utylitarny. Przyczyniły się do tego przemyślenia nad własną twórczością i sytuacją sztuki. Czy myślimy o dokumentowaniu sztuki jako pewnym zjawisku, które jedynie towarzyszy sztuce współczesnej, czy też konstruując formułę interdyscyplinarnego przedsięwzięcia badawczego i układając jego przyszłość myślimy wyłącznie o praktykach artystycznych. W ramach, których jeden artysta podejmuje działanie, które ma na celu przywołanie, utrwalenie dzieła innego artysty, a niektórzy z nich robią przy tej okazji swoje własne dzieło.
Coraz częściej fotografia dąży do tego, by zrewidować sam zakres postrzegania „własnej osobowości” wskazując, że można je rozumieć znacznie szerzej. Fakt, iż techniki rejestracji i komunikacji wizualnej (poligrafia, fotografia, video, etc.) są dziś narzędziami sztuki, mediami artystycznymi, będąc jednocześnie technikami dokumentacji i informacji – sprawia, że nienowe zagadnienia dokumentacji w sztuce są dziś problemem szczególne złożonym i ważnym. Dotyczy sztuki już nie tylko w aspekcie jej funkcjonowania i zabezpiecza produktów artystycznych. Dokumentacja jest dziś formą komunikacji artystycznej, jest czynnikiem stymulującym sens i rozwój sztuki. Jest to sztuka skoncentrowana na najważniejszych zagadnieniach dotyczących bytu, zarówno w jego wymiarze somatycznym, jak też mentalnym i intelektualnym, kładąca główny nacisk na predyspozycje poszukiwania odpowiedzi na pytania postawione przez artystów. Kluczowe w tym projekcje okażą się cechy performatywne.